"Goodbye Philipines and Hello Indonesia"

Een laatste dag in Manilla en deze rustig genomen.Op het dak van het hotel is een pool en heerlijk op deze manier Manilla aanschouwd en geluisterd naar alle drukte die deze stad heeft. Iets verder staat er een heel hoog gebouw en heb gebiologeerd naar de glazenwassers/schilders gekeken die bungelend in een bakje aan twee touwen aan het gebouw hingen en steeds handmatig vanaf de top naar boven getrokken werden. Griezelig om te zien ook! Maar deze mannen doen het vaker en uiteindelijk werden ze allemaal veilig naar boven gehaald.

Afgelopen zaterdag een reisdag gehad. In de vroege ochtend met de taxi door drukke Manilla naar het vliegveld. Wel, m'n laatste ritje toch nog even genept! Want de taxichauffeur reed naar verkeerde terminal, terwijl ik hem duidelijk de juiste terminal had gezegd. De hele trip gehoord dat het nogal veel benzine kost en hij eigenlijk nooit vliegvelden wil doen, omdat hij de concurrentie aldaar niet aankan…… Tevens zette hij pas later de meter aan toen ik hem dat vroeg! Warrig verhaal en mijn laatste peso's uiteindelijk aan hem betaald! Maar goed, heeft de man in ieder geval weer wat centjes en ik was lekker op tijd uiteindelijk. Ook geen gedoe met douane vanwege einde van het visum. Ik had begrepen namelijk dat dit wel eens problemen kon geven. Gelukkig kan ik gewoon weer een keertje terugkomen dus!

Ik had nog een leuke ontmoeting met een zakenman uit Nieuw Zeeland. Hij was voor z'n werk in Europa en Rusland geweest en al ruim 14 uur onderweg. Ik heb z'n businesskaart gekregen en zoals hij zei; "who knows maybe our paths will cross again" Dat is dus het leuke van reizen, je hebt de grappigste ontmoetingen met mensen uit alle hoeken van de wereld.

Ditmaal een keer geen vertraging en na 4 uur vliegen zette ik m'n voetjes op de grond in Kuala Lumpur. Een groot en mooi vliegveld aldaar zeg! Wederom 3 en half uur gewacht en vervolgens doorgevlogen naar Bali. Rond middernacht landde ik uiteindelijk in Denpasar. Al op het vliegveld wordt je warm onthaald als het qua sfeer gaat. Je voelt en ziet namelijk meteen dat je in Indonesië bent.

Na immigration gepasserd te zijn en geld te hebben gepind (dat is altijd wel handig namelijk) heb ik op advies van Sas een taxiservice genomen in de aankomsthal. Een goede tip, zeker als je midden in de nacht aankomt. En belangrijker je hebt echt geen zin meer in onderhandelen met de vele taxichauffeurs en/of 'brommermannen' die buiten staan, als je al meer dan 15 uur op pad bent.

Helaas verliep de taxirit niet zo soepel, want wat bleek? De weg naar het hotel was geblokkeerd/afgezet en taxichauffeur Gedee wist ff geen andere weg en stelde voor, na meer dan een half uur te hebben rondgereden door een uitgaansbuurt met allemaal kleine straatjes, om dan maar naar een ander hotel op zoek te gaan of het laatste stuk te lopen! Tevens had ik de pech dat het telefoonnummer van het hotel niet juist stond vermeld op de reservering en kon dus ook niet ff het hotel bellen! Kortom ff paniekmomentje, want ik was echt niet van plan om midden in de nacht alleen met m'n rugzak over straat te gaan en dan ook nog eens op een plek waar ik nog nooit geweest ben. Gedee heeft uiteindelijk na aandringen van mij aan een politieman gevraagd wat te doen en deze was zo vriendelijk om ons door de blokkade te laten gaan. Waarom de weg geblokkeerd was, is me nog steeds niet duidelijk…..

Het hotel ligt in Legian, waar ik dacht een hotel te hebben voor de eerste 2 nachten in een rustig gedeelte en tevens niet al te ver van het vliegveld. Wel in beide gevallen een beetje een misser dus. Alhoewel de afstand is nog steeds niet ver, maar reistijd werd dus langer dan verwacht;-) Het hotel is echter prima, maar is meer voor een weekje Bali als je wilt feestvieren en er zijn hier veel jongeren. Maar goed het was inmiddels half 3 in de nacht toen ik eindelijk naar de hotelkamer kon gaan en m'n bedje kon opzoeken. 'Als toetje van de dag' werd ik onderweg nog even verrast door twee dronken gasten die onder begeleiding van de beveiliging het hotel werden uitgezet en 'mijn buurtjes' het niet al te nauw namen qua geluid…… Ach vermoeidheid overwint alles en ben dan ook als een blok in slaap gevallen ;-)

Naast wat werken, ja dat gaat gewoon toch ook door, en het verder uitstippelen van mijn Bali avontuur, heb ik me vandaag voor de ontspanning getrakteerd op een heerlijke uitgebreide massage. Ik merk toch dat afgelopen maand in de Filipijnen een behoorlijke impact heeft op me. Kan het (nog) niet goed omschrijven hoe ik me voel, maar het ratelt aan alle kanten zeg maar…….

Indonesië met al z'n tempels en offers, daar ga ik nu voor! Morgen hoop ik dan ook hiermee te beginnen in Ubud en op zowel spiritueel als cultureel gebied het echte Indonesie te ontdekken!

Manilla again

Het reizen alleen maakt je creatief . Gisteren een lange reisdag gehad. Van Boracay naar Manilla terug was wederom een reis waar m'n geduld op de proef werd gesteld. Maar ach inmiddels geniet ik van de weg terug en heb je de meest grappige ontmoetingen. Mijn vlucht zou om 18.30 uur zijn, echter wederom meer dan 2 uur vertraging. vlucht is maar 45 minuten….. Maar zat dit keer in de wachtruimte met een groep Filipijnse dames, maar woonachtig zijn in de USA. Zij bleken net klaar te zijn met hun vrijwilligerswerk op Boracay! Via de ANCOP foundation hadden zij namelijk medical care gegeven aan de armste mensen op Boracay. Schrijnende verhalen en voor mij inmiddels ook herkenbaar….. Tja vrijwilligerswerk verbroedert toch ook merk ik! Dus het lange wachten op het vliegveld kreeg een bijzondere wending en daar zat ik dan in een keer tussen een nieuwe groep vrijwilligers :-). Erg leuk! Omdat we uiteindelijk midden in de nacht arriveerden in Manilla heb ik van hun een lift gekregen naar mijn hotel. De taxi's hier zijn op dat moment namelijk niet allemaal ok en dat vonden de dames niet veilig voor me. Binnen no time zat ik hopla op de achterbank geperst in een grote Jeep van neef Eddy. Super fijn en aardig!

Reizen maakt je tevens moe, zeker als je alleen bent. Je kunt namelijk niet even je spullen bij iemand achterlaten, alles zeul je steeds mee naar o.a. toilet of restaurantje. Tevens ben en blijf je alert en dat kost gewoon even wat meer energie.

Vanochtend dan ook wat uitgeslapen en de was hier bij een lokale wasserette gebracht. Tja moet ook gebeuren. Heerlijk, voor nog geen € 4,00 wordt alles netjes gewassen en gestreken! Dus alles is weer fris en schoon. Nou ja alles? Ik heb gisteren in Boracay de helft van mijn kleding achtergelaten. Je hebt hier weinig nodig en als een soort ritueel ben ik mijn "balast" aan het opruimen. Ik heb overigens de kleding aan de eigenaar van het hotel gegeven en hij was dankbaar hiervoor. Dus het heeft tevens een positief doel gekregen ;-)

Nu in Manilla en vandaag ben ik naar de SM Mall of Asia geweest. Een enorme shopping mall met o.a. een ijsbaan. Ik ben in Dubai geweest in de grote malls, maar deze is ook enorm en je bent zomaar een dag zoet met alles te bekijken. Daarnaast buiten de mall even een momentje voor mezelf genomen in een mooie kerk. Deze stond pal naast de grote mall en aan de baai van Manila. Uiteindelijk de taxi terug genomen.

Een taxi nemen is hier overigens vanwege de veiligheid ook een aparte ervaring en kent een aantal regels die je zeker als toerist in de gaten moet houden;

1. je moet altijd een taxi met meter nemen, want dan wordt je niet genept.
2. neem een beveiligingsagent mee (zijn er in overvloed hier!) en laat hem de nummerplaat en het taxinummer noteren. Je krijgt dan een soort voucher mee.
3. zorg dat de deuren van de taxi op slot worden gedaan. Je staat heel veel stil vanwege het drukke verkeer hier en bedelaars, straatverkopers en kinderen tikken aan de ramen of proberen deuren te openen..… erg schrijnend steeds…….
4. en ik heb er een trucje bij verzonnen, namelijk ik doe net alsof ik aan het bellen ben of gebeld wordt en spreek ff luid dat ik in taxi nr… zit en er zo aankom :-)

Nog 1 dagje en dan zal ik de Filipijnen achter me laten. In een maand tijd veel gezien, geleerd en ervaren! Een tijd die nog lang zal nagalmen denk ik en veel 'soulprints' heeft achtergelaten bij me……

Boracay

BORACAY

Het reizen in de Filipijnen is best een dingetje. Je moet vooral de tijd nemen, en veel geduld hebben. Afgelopen zaterdag had ik een middagvlucht (1 uur durende vlucht) geboekt van Puerta Princessa terug naar Manilla en dacht lekker "voor donker thuis te zijn". Het liep ff anders want mijn vlucht had vertraging en uiteindelijk kwam ik pas in de avond aan. Op zaterdagavond in Manila is het gekkenhuis. Zeker dit weekend vanwege het Valentines Weekend. Alle feesten worden uitgebreid gevierd door de Filipijnse mensen dus de hartjes en rozen vlogen om je de oren. Echt leuk om te zien en mee te maken. Daarnaast was er ook Chinees Nieuwjaar en blijken Chinezen massaal dit hier ook uitgebreid te vieren. Door de drukte en vertraging helaas dus pas rond 21 uur in het hotel. En jawel zelfs de taxichauffeur wist het even niet meer. Heb hem zelfs geholpen met hem de weg te wijzen naar het hotel. Tja begin Manila al beetje te kennen blijkt ;-)

Zondagochtend weer om 7 uur op en wederom naar het vliegveld. Want Boracay Here I come! Dat deze reis ook een hele dag in beslag zou nemen had ik eigenlijk even geen rekening mee gehouden. Vlucht is ook een klein uurtje vanuit Manilla, Wederom vertraging en zelfs kon er niet geland worden in Kalibo vanwege regen (!!!), dus bijna 2 uur rondjes gedraaid in de lucht voordat ik de voetjes weer op vaste bodem kon zetten. Aangekomen aldaar was het in de regen zoeken naar een transfer naar Caticlan. Want Boracay is een eiland welke via dit havenplaatsje per boot te bereiken is. Na een mooie busrit van meer dan anderhalf uur door kleine dorpjes ,rijstvelden, bergen en regenwouden is de oversteek per boot nog 15 minuutjes. Daar aangekomen een tricycle gepakt en was ik uiteindelijk na een 45 minuten durende rit eindelijk om 19 uur bij het hotel….. Ach ik kan inmiddels van het wachten genieten en me volledig overgeven aan alles. De weg er naar toe is net zo mooi namelijk en alles komt altijd uiteindelijk goed. Dus waarom zou je je druk maken? Zeker hier, want iedereen blijft lachen en er is geen greintje agressie te bespeuren. Alles gaat hier echt smooth. Een fijne instelling, waar je veel van kunt leren! Leef met de dag en heb geen verwachtingen, dat maakt het leven simpeler en geeft minder stress. Zo waar als je er midden in zit en het aan den lijve het kan ondervinden!

Het hotel blijkt een heerlijk stekkie te zijn om Boracay te kunnen ontdekken. Het is een klein resort (in aanbouw) en ligt aan de andere kant van het eiland in de bergen en buiten het toeristische en drukke centrum. Met een hotelbusje kan ik de drukte opzoeken, een prima stek dus!!

De eigenaar verwelkomt iedere gast persoonlijk, wat een service! Hij is een Filipino, maar heeft jaren in Canada gewoond. Samen met zijn vrouw Anita (Nederlandse roots!) is hij dit resort aan het opbouwen. Ze doen dit met en voor de Filipijnse gemeenschap alhier. Mooi om te zien en ook te weten dat er alleen locals hier aan het werk zijn en alles samen met hen gemaakt is. Op die manier helpt hij de community hier en vooral de mensen die dicht in de buurt wonen. Zo kan het dus ook. Toerisme brengt geld, maar voor de welvaart en de bewoners van dit land niet altijd even goed. Want de armen worden (nog) armer omdat voor het toerisme alles duurder is geworden, maar inkomens van de locals zijn niet naar rato ……… Ik sprak een meisje (21) die werkt 6 dagen per week als serveerster en ontvangt hiervoor wekelijks een salaris van omgerekend € 28….. Haar salaris gaat naar de familie (en verslaafde moeder!). Haar droom is om als stewardess te kunnen werken, maar helaas is er geen geld om haar droom te kunnen waarmaken. Ik vroeg haar hoe haar toekomst er uit ziet, haar antwoord was "work maam". En zij is niet de enige met dit toekomstperspectief. Maar alles wordt met een glimlach verteld en men leeft hier met de dag, waarbij het leven een stuk simpeler is en ook wordt.

Het hotel/resort ligt aan een doodlopend weggetje en als je deze afwandelt kom je op een strand. Nou eigenlijk een verborgen paradijsje! Zo ontzettend mooi en the Philipine way. Bij de paar strandtentjes die er op dit strand zijn is er water, bier, cola, chips en wat kleine snacks te verkrijgen. En niet te vergeten de kokosnoten. Deze worden ter plekke opengesneden rietje erin en drinken maar. De tegenstelling met het centrum (white beach) van Boracay. Een plek met allemaal strandtenten, en vol bepakt met mensen. Veel Chinezen ook hier…. Ik merkte dat je je meer alleen kan voelen tussen zoveel mensen dan als je op een wat relaxer plekje zit met minder mensen ;-) Maar desalniettemin is Boracay een paradijs. Voor ieder wat wils alhier! EN de sunset is een must om een keer te zien vanaf de White Beach. Dus heb ik dan ook gedaan. Zie foto's!

Morgen weer een dag en ga naar een ander strandje wat ook erg bijzonder schijnt te zijn. Tevens een massage op het dak van het resort geboekt ;-) Dus volop genieten hier, ondanks de bewolking en wind.

Woensdag vlieg ik terug naar Manilla. Gelet op de tijd die het reizen in beslag neemt, neem ik de reistijd inmiddels ruim ;-) Mijn visum is tot zaterdag geldig en daarna moet ik de Filipijnen verlaten. Het verlengen is toch een behoorlijke toestand gebleken. Ik heb besloten om het dan ook bij 30 dagen Filipijnen te houden. Next time pak ik de andere mooie plekken hier! Want een next time komt er zeker. Al is het alleen maar om de kinderen in Tigman Village weer even te zien....

Zaterdag begint het volgende hoofdstuk: Via Kuala Lumpur vlieg ik naar Indonesië!

Ik wil trouwens Paps en Mams, Paula en Alice en bedanken voor de extra fotoruimte! Super, ik heb inmiddels al vele kiekjes (meer dan 500) gemaakt, maar door de moeizame internetverbinding is het soms lastig om ze te plaatsen. Ik doe m'n best en zal meerdere publiceren als ik even een hele goede/snelle connectie heb! Zo ook filmpjes. Nu stopt vaak bij het uploaden het internet opeens en dan is de helft maar geplaatst. ;-(

Salamat Palawan

Mijn (voorlopig!) laatste dag op Palawan en rustig aan gedaan. Even nog met een tricycle naar een lokale markt en een kunstatelier geweest. Na wat afdingen heb ik een paar mooie souvenirs gescoord, maar ook even lekker vanaf een terrasje het Palawanse leven aanschouwd. Ik vroeg mezelf af wat het met me deed en kon het niet benoemen op dat moment. Maar al schrijvende bedenk ik me nu: Een gevoel van vrijheid, ja dat was het!

Momenteel is er een groot Valentine schoolbal hier in het hotel. Prachtig om te zien! Alle meisjes hebben een galajurk aan en de jongens lopen in pak met een roos in hun hand. Ben benieuwd wat de avond gaat brengen met 500 jongeren in een zaal niet ver van mijn kamer. Heb geen galajurk meegenomen, anders was ik 'als teacher" gewoon even aangeschoven ;-)

Straks nog even met Rafael een drankje ergens drinken en dan morgen weer een nachtje in Manilla. Zal denk ik deze stad nu iets anders ervaren dan de eerste keer. Het zien van zoveel armoede zal overigens nooit wennen……

Maraming salamat and paalam Palawan!

11 februari 2016

In de Filipijnen houden ze wel van een feestje. Overal is er vaak muziek, zijn er vele karaoke bars, zie je families uitgebreid met elkaar eten, gaan ze veel uit en alles gaat erg harmonieus. Ondanks dat men hier veel in armoede leeft, vieren ze het leven! Erg fijne sfeer geeft dat! De gastgerichtheid is hier opvallend goed. Velen zeggen je gedag met een glimlach. De "SIR" mentaliteit is iets waar wij, als westerlingen, nog veel van kunnen leren. Vandaag was het mijn verjaardag. Rafael had gezorgd voor een feestelijk ontbijt voor me (stokbrood met verse knoflook!) en daarnaast een kaart met een cadeautje zelfs! Daarna mijn spullen gepakt ben ik naar hotel Asturias gegaan. Even een heerlijke lange douche genomen en vervolgens mijn reisplan eindelijk verder vormgegeven. A.s zaterdagmiddag vlieg ik terug naar Manilla, waar ik 1 nachtje blijf (zelfde hotel als de eerste 2 nachten). Zondagmiddag vlieg ik dan door naar Boracay. Een bounty eiland en door zowel mijn zusje Helga als andere reizigers aangeraden. Daar verblijf ik 3 nachten in een hotel, welke ook weer via reizigers geadviseerd was. Dus zo werkt het. Go with the flow. De boekenwinkel had helaas geen Lonely Planet op voorraad. Maar adviezen en ontmoeten van andere reizigers helpt dus ook. Nadat ik op 17 februari terug vlieg naar Manilla, zal ik de volgende stap bekijken. Ook even afhankelijk van de geldigheid van mijn visum, welke tot 20 februari geldig blijkt te zijn. Als verlengen niet lukt dan zal ik eventueel Bali als volgend station pakken. Ook hier geldt een visum maar voor maximaal 30 dagen. We'll see en ook qua kosten. Het verblijf hier is namelijk niet zo duur maar reizen is toch best prijzig blijkt…..) Heb mezelf vanmiddag even getrakteerd op een nieuw t-shirt en een carrot cupcake. Tja ben tenslotte jarig vandaag ;-) Terug in het hotel alle lieve berichtjes gelezen en kunnen Skypen. Heerlijk om zoveel lieve mensen om me heen te hebben!!!! Dank jullie wel. Ook de Filipijnse mensen zijn erg betrokken hier in het hotel en iedereen feliciteert me. Vanavond lekker hapje gegeten en dacht dit in alle rust aan het zwembad hier te doen. My god schuift er in 1 keer een Chinese familie aan. En wat gaan ze doen? Jawel gokken! Chinesen zijn echte barbaren en erg onbeschoft. Volgens mij zijn ze ook nog dronken……Ik weet het niet, maar van fatsoen hebben ze nooit gehoord…… Hilarisch momentje ook nog ,want in de ruimte waar ik naast zit is een soort bedrijfsfeestje aan de gang. En ik werd zomaar even gratis getrakteerd op een travestieshow en er is gezongen voor me. heb er een vriend(in) bij, zijn naam is Jim ;-))) Een bijzondere verjaardag, ja dat was het!

Underground River and more....

Vandaag (maandag) mijn luxe hotel verwisseld met een soort huisje op het strand en grenzend aan een stukje mangrove in de zee. Wederom back to basic en zit in the middle of no where……. En er is niemand hier! Begin toch wel iedereen om me heen te missen. Mijn eerste ontmoeting alweer met een zwart/witte hagedis in de kamer. Schrok me kapot…… Blijf het toch steeds lastig vinden om mijn angst voor deze 'wilde' dieren te overwinnen. Daarnaast lopen hier allemaal honden (aantal afschuwelijke magere), kippen, geiten en vliegen er allerlei andere dieren rond. Het waait momenteel enorm dus niks te doen. Het spelen van Solitair op m'n telefoon , lezen en schrijven is even waarmee ik het moet doen nu. Gelukkig ben ik vanmiddag even naar een supermarkt geweest en heb wat fruit, een biertje (jawel!) en wat te knabbelen gekocht. En daar even een goede maaltijd gegeten. Hier is namelijk niets te krijgen. Toen ik terugkwam lag er een hondje dood op het terrein. Kon het even niet meer aanzien en ben dan ook in mijn huisje gaan zitten! Internet is tevens geen succes hier…… Had me dit beter voorgesteld en ook dat ik meer contact met iedereen kon hebben. Het is wel erg alleen en ben je erg op jezelf aangewezen op deze manier. Dus ik moet het anders gaan doen heb ik me bedacht. Heb vanmorgen nog in het hotel via internet vliegtickets etc gezocht en mijn plan wat geprobeerd concreter te maken. Helaas lukt het niet om dit verder uit te werken. Hoop zo dat ik morgen wat beter internet heb en in ieder geval de rest van mijn verblijf in de Filipijnen kan boeken. Dat geeft meer rust en minder stress merk ik! En ook qua kosten iets beter beheersbaar, dan ad hoc dingen te moeten besluiten. Dit is nu het geval en resultaat van waar ik nu zit. Via AirBnB gevonden en dacht nog even dat het in El Nido was (in het Noorden van Palawan), maar bleek dus in Puerto Princessa te zijn….. Niet erg want was al lang blij dat ik de komende dagen even verblijf had! Op de foto's zag het er allemaal top uit. De eigenaar kwam me zelfs persoonlijk ophalen van het hotel met zijn eigen auto. Dus so far leek het een schot in de roos. Dus mijn verwachtingen waren hoog v.w.b. de accommodatie. Zoals zoveel hier in de Filipijnen loopt alles anders en moest ik wederom mijn verwachtingen bijstellen. Een huisje op palen en verder is hier niets te doen….De eigenaar van 'Clarkville Camp' , Rafael, is echter heel erg aardig en behulpzaam. Een Filipijnse man die in USA heeft gewoond en een soort makelaar/projectontwikkelaar is hier en niet geheel onbemiddeld blijkt. Hij heeft veel grond en huizen hier in Palawan begrijp ik nu en doet veel aan ontwikkelen van projecten, waarbij de natuur en cultuur gewaarborgd blijven. Het verhuren via Air BnB is voor hem eigenlijk een soort bijzaak. Vanmorgen, na een eerste onrustige nacht waarin ik twijfelde om hier langer te blijven, werd ik verrast met prachtig weer en een uitgebreid ontbijt welke bestond uit wel 4 gebakken eieren, bananen en pancakes met honing. Meer dan de helft heb ik aan de hondjes gegeven en heb vrienden erbij gekregen ;-) Daarna werd ik uitgenodigd door Rafeal om mee te gaan naar een van zijn projecten (een viewpoint in aanbouw) in Nagtabon Beach en ben tevens bij een stukje land gaan kijken die hij voor iemand anders wil aankopen. Ik val van de ene in de andere verbazing hier. Met zijn auto zijn we vervolgens naar het noorden gegaan en uitgekomen bij Nagtabon Beach, een verborgen stukje paradijs, waarvan Rafael een van de aandeelhouders is. En wow momentje! Hij heeft me afgezet bij een vriend en zijn vriendin die een soort 'kasteel' op het strand hebben gebouwd. Vandaag dus lekker kunnen relaxen bij Olivier en Jane, een broodje hamburger gegeten, soort cocktail gedronken en genoten van een prachtige baai waar bijna niemand verder was. Aan het eind van de dag pikte Rafael me weer op en ben ik getrakteerd op een mooie sunset vanaf zijn viewpoint. Besef me nu toch ook wat een mazzelaar ik ben met deze eerste stap van alleen reizen en de hulpvaardigheid van mensen. Universe is taking care of me real good these days ;) Morgen ga ik een dagtrip maken naar Sabang, alwaar de Underground River is. Een van de 7 wereldwonderen en staat tevens op lijst van Unesco Werelderfgoed. Ben benieuwd. Nu eerst weer een nachtje onder mijn klamboe in het huisje doorbrengen……. Vandaag om 6 uur op voor een excursie naar de Underground River. (zie : https://www.youtube.com/watch?v=KpRHRh9PaRU) Dus ook het spitsuur meegemaakt in Puerto Princessa. Erg grappig, het verkeer (jeepneys, trycycles, mini vans, brommers met hele families en auto's) gaat kriskras door elkaar heen en er zijn weinig verkeersregels. Toeteren als je inhaalt en gas geven als je een weg op gaat ;-) Na een 2 uur durende rit in Sabanga aangekomen. Een klein havenplaatsje, waar je op een typische Filipijnse boot gezet wordt. Na 2 uur wachten trouwens , want dit wereldwonder trekt honderden toeristen (veel Chinezen…)per dag!! ik kwam een Deens stel tegen en met hen heb ik gezellig maar op een terrasje gezeten. Klinkt allemaal exotisch maar een goed kop koffie of thee is er niet te krijgen hier. Koffie is gewoon oploskoffie met zakje creamer en thee is veelal niet op voorraad. Zwemvesten zijn hier verplicht overigens. Waarom? Dat vraag ik me maar niet af, maar gelet op de hoge golven op de zee begrijp ik het wel……. Een excursie doen hier bestaat uit veel wachten en dus geduld hebben. Op weg naar de Underground River hoor je van de gids de Do's en Don'ts. Waar je veelal op moet letten zijn de apen tijdens een korte de wandeling door een soort regenwoud naar de Underground River. Ik hoorde ze wel, maar heb er geen kunnen spotten. Aan het eind van het pad kom je bij een prachtige lagune en hier lagen de bootjes voor de tour over de rivier. Wederom 2 en half uur moeten wachten ;-( voordat je met een helm eindelijk de toer kunt maken. Na dus ongeveer 5 en half uur wachten vaar je met z'n tienen door een soort grot met prachtige sculpturen en heel veel vleermuizen…. Indrukwekkend, maar vanwege het wachten best een lange dag voor 45 minuten varen over de River……. Net teruggekomen, wederom alles donker hier en niets te beleven. Ga morgen mezelf trakteren op een paar nachten hotel hier in de buurt. Ik kan bijna niet iets plannen en wil even rust hebben.Maar ook mijn verjaardag in "stijl" vieren ;-) Met Rafael net een rondje gemaakt en voor 2 nachten hotel Asturias geboekt in Puerto Princessa. Heerlijk vooruitzicht en eindelijk even goed internet ook!! Proost voor nu ;-)

Puerto Princessa en verder.....

Door het slechte internet in Tigman Village is er bijna geen mogelijkheid geweest om een goed plan uit te werken voor het verder plannen van mijn reis hier in de Filipijnen. Daarom eerst maar even 2 nachten geboekt in een lekker hotel in Puerto Princessa. Na ingecheckt te hebben gistermiddag in het hotel, eerst maar eens even een uitgebreide douche genomen. Wat een zaligheid zeg!!!! Daarna voor het eerst alleen een trycicle genomen en naar een Filipijnse shopping mall gegaan. Opvallend is dat er veel personeel is. Bij iedere ingang staan er tevens beveiligingsagenten die je tas checken bij binnenkomst. 1 ingang voor de dames en 1 ingang voor de heren zelfs. In Manilla was dat ook zo overigens.

Ik had wat toiletspullen nodig en hiervoor werd ik doorverwezen naar de supermarkt. Een bijzondere ontdekking weer. Veel, heel veel zoetigheden. Schappen vol en ook karren vol bij de kassa's. Ook opvallend is dat toiletartikelen veel in kleine zakjes of flesjes verkrijgbaar zijn. Zo ook trouwens in de kraampjes langs de weg. Ben er nog niet achter wat hiervan de reden is. Zal misschien iets te maken hebben met ruimte in huis en het op deze manier goedkoper is voor de mensen hier?

Vanaf nu reis ik alleen en dat is ook even wennen merk ik. Niet alleen voor mezelf maar ook voor de mensen hier. Waarom? Er wordt je namelijk altijd meteen gevraagd hoeveel kinderen je hebt en waar je man is. Dus vanaf nu heb ik een prachtige dochter (niet gelogen!!!) , zit manlief op me te wachten in het hotel en ben ik samen met hem de Filipijnen aan het ontdekken ;-) Grappig maar ook confronterend toch! Karlijn draagt mijn ringen momenteel dus reden voor mij om mezelf vandaag even te verwennen met een nieuwe ring.

Het plannen van mijn verdere reis daar ga ik vandaag mee aan de slag. Het is momenteel regenseizoen hier en een buitje zo nu en dan is ook hier aan de orde!! Mooie dag dus om even rustig te kijken waar ik morgen naar toe zal gaan! Maar ook om even wat rust te pakken......

2e week Palawan

M'n laatste week in de rimboe en ik moet zeggen, ik heb het ritme inmiddels te pakken. Onlangs een artikel gelezen over keuzes maken. Zeker nu ik in the middle of no where zit, besef ik me pas goed dat ik deze keuze, om eens even terug naar af te gaan, een hele goede is geweest. Je onderdompelen in een andere cultuur en zonder oordeel je laten meevoeren in hun manier van leven is even wennen, maar vooral leerzaam en geeft veel voldoening. Ik kan het iedereen aanraden! Heel cliché maar het doet je letterlijk en figuurlijk beseffen dat je rijk bent. Als je niets hebt dan ben je blij met alles wat wel binnen je bereik is. De Filipijnse mensen lachen altijd, ondanks dat je weet dat er achter deze glimlach vaak iets anders zit.

Hun cultuur staat in teken van SIR. Dit staat voor Smooth, Interpersonal, Relationship. Door de historie met o.a. Spaanse en Amerikaanse invloeden is de Filipijnse cultuur een mengelmoesje geworden. Zo ook in de taal. Zo zijn er meer 172 inheemse talen hier in de Filipijnen. Tagalog (met veel Spaanse woorden) en Engels zijn over het algemeen de voertalen. De eerste is lastig, maar begin de eerste worden te herkennen ;-)

De laatste week in Tigman Village was een week met vele bijzondere, gekke en ontroerende momenten. Zowel op het schooltje als binnen de groep vrijwilligers. Omdat je 24/7 met elkaar leeft en de dagelijkse dingen met elkaar deelt schept dat wel een band. Afgelopen week is de vrijwilligersgroep uitgebreid met Kris (Engelse student). Hij is een bijna afgestudeerd arts en zijn taak is om het lokale health center wat extra ondersteuning te bieden. Zijn medische hulp/advies was echter ook binnen de groep even nodig. Allen zijn we namelijk verkouden geworden, eentje heeft 2 dagen op bed gelegen en een ander had tevens last van een behoorlijke ontsteking aan haar voet. Dus hij kwam op het goede moment, want buiten een 'hilot' (geneeskrachtige vrouw) is er pas een soort dokterspost/hospital na meer dan een half uur rijden…….Ook hier moet je je erg bewust van zijn maar ook op voorbereid zijn!

Door de combinatie van het warme weer, hoge luchtvochtigheidsgraad, musquito beten, en ander voedsel heeft ons westerse lichaam toch ff nodig om te acclimatiseren. En dat gaat dus niet altijd meteen goed. Gelukkig gaat alles hier

De afgelopen week op het schooltje was intens.

Het heeft me doen beseffen dat het volledig meedraaien in een andere cultuur je iets kunt toevoegen, zonder hun eigen patronen te veranderen. Dus ook een juf die even een tukje in de klas doet of gewoon ff weg is was ff wennen, maar ach hier wordt dat allemaal getolereerd. Nu moet ik zeggen dat met name in Kindergarten , dus mijn klasje, het er zo hectisch soms aan toe ging dat het alle energie uit je zoog. Dus ik begrijp die juf Leah wel dat je even moe bent……Omdat dit project nog niet zo lang bestaat is er nog veel te doen en alle hulp is welkom. Met zowel de bijdrage van de verjaardagskalender voorzien van de foto's, (was toch nog wel een klusje achteraf!) als een aantal tips op het gebied van orde houden in een klas waren ze erg blij mee. Tevens het idee om de jarige kinderen in de Kindergarten op hun verjaardag een gratis snack te geven vonden ze een goede suggestie. Dus eigenlijk kleine dingen die groots werden ontvangen. Ben benieuwd hoe dit verder opgepakt zal worden. Bij vragen kan juf Leah in iedere geval nog eens contact met me opnemen! Als afscheid hebben we van de kinderen een soort harten kaartje gekregen, werden er allemaal liedjes gezongen voor ons en kregen we een harten portemonneetje van de juf. Veel momenten die me een brok in de keel gaven.

De laatste avond is in Filipijnse stijl gevierd, namelijk met Karaoke feestje. Moet je voorstellen: kabbelende zee, ondergaande zon, zand tussen je tenen, paar flessen bier, cola en een fles rum (of wat het ook was) en een soort jukebox. Hilarisch en vooral het fanatiek Karaoke zingen door de Filipijnse mensen is een belevenis op zich. En ja ik heb ook een liedje gezongen. The one and only for me: Angels van Robbie :-)

Het leek soms alsof ik naar een film zat te kijken en niet helemaal kon beseffen dat je er daadwerkelijk was. Zo onwerkelijk voelde het. Maar het was vooral super gezellig en we hebben gelachen!

Het doen van vrijwilligerswerk en deze ervaring was het in ieder geval meer dan waard en Tigman Village zal een speciaal plekje houden in mijn hart! Het 'Sulu Sea Pearl resort' is in ieder geval een aanrader en een verborgen paradijsje die naar meer smaakt! Back to basic maar dan net iets meer………Zie foto's.

Salamat Tigman Village!