1e week Palawan

Het is nu vrijdagavond hier. De afgelopen week bestonden de dagen uit half 8 opstaan, 8 uur ontbijt, van 9 - 11 uur school, 11-13 uur pauze en lunch, 13-15 uur school, 18 uur diner. Tussendoor en avonden vrij en meestal om 22 uur naar bed. Omdat er verder niets is te doen in het dorp verblijven we hier in het vrijwilligerskwartier en doen we wat voorbereidingen voor de volgende dag, wat wassen van je kleding en neem je een douche om het zweet en stof van je af te spoelen. Ik doe het 's ochtends ook en voel me dan meteen fris en fruitig ;-) Je hebt dus veel tijd hier om even niets te doen. In het begin erg lastig voor me……… Omdat het internet zo moeizaam is en er (bijna) geen bereik is, is het lastiger om mijn werk voor netwerk BIZ te doen. Maar goed ik zeg steeds tegen mezelf 'loslaten' en het komt goed. Als enige werkende moeder tussen de jonge meisjes merk ik dat ik zeker kan loslaten, maar niet zo zorgeloos in het leven sta dan hen. Niet zo gek ook, de meisjes hier hebben geen verplichtingen thuis in NL en voor hun is het een soort start van hun backpack jaar in het Verre Oosten. Gisteren zei iemand hoe heerlijk ze het vond om even nergens aan te hoeven denken en ze pas volgend schooljaar weer moet beginnen. Tja ieder zo z'n eigen zorgen ;-)

Mijn knak momentjes heb ik soms even als ik de verhalen hoor van de meisjes en wat hun bezig houdt. Dan mis ik een soort volwassenheid om me heen………Als ik straks verder alleen reis zal ik me denk ik beter voelen.

Het werken als vrijwilligster op school in de kleuterklas is een hele bijzondere ervaring. Vandaag hebben we (Eefje en ik) van alle kinderen foto's met de mini poloroid gemaakt. ZOOOO ontzettend gaaf. Van ieder kindje zijn er 2 foto's gemaakt. Een mochten ze mee naar huis nemen en de andere foto wordt gebruikt voor een verjaardagskalender voor in de klas. Maandag gaan we hiermee verder. Op die manier leren ze niet alleen de maanden van het jaar, maar ook dat er gezien kan worden wie er jarig is. Op die manier kan er in de klas op een feestelijke manier aandacht gegeven worden aan de jarige. Ik heb tevens 'geprobeerd' uit te leggen hoe we in Nederland verjaardagen vieren op school. Van uitdelen en rondgaan langs de klassen is er geen sprake hier. Sommige kinderen hebben niet eens een dagelijks hapje mee vanuit thuis. In hun rugzakjes zitten alleen een potlood, verfrommeld schriftje, een muntje voor een snack/hapje en soms een candy die meegenomen is van huis. Sommigen hebben niets mee en dan wordt er soms gedeeld met anderen. Zelfs zijn er kindjes die uit de vuilnisbakjes op het speelterrein nog iets proberen te 'scoren'…… Lastig om te zien!!!! Wie weet krijg ik het hoofd van de school zover dat hij de jarigen een gratis hapje geeft. In ieder geval voor de jarige kinderen in de onderbouw. De kinderen zijn erg verschillend qua niveau en leren niet om te wachten op hun beurt. Heeft me al vele zweetaanvallen gegeven……. Het extra aandacht geven aan de kinderen die het nodig hebben wordt door de juf niet veel aan gedaan, zo ook kinderen die eigenlijk meer uitdaging nodig hebben. Begin deze week is de klas opnieuw ingedeeld en zijn er nu 3 tafels in het lokaal. Aan tafel 1 zitten nu de kindjes die langzaam zijn en moeite hebben met opdrachtjes maken, tafel 2 de middelmatige en tafel 3 de slimmere kids, dus sneller met de opdrachtjes klaar zijn. Voor deze kinderen heeft de juf mijn advies ter harte genomen en geeft ze aan hen wat extra opdrachtjes ;-)

Er is 1 jongetje, Arjan Vince, een schattig mannetje en de enige in de klas die bij zijn grootouders woont omdat zijn moeder werkt in Singapore als domestic worker.Vanmiddag heb hem apart genomen en samen op het schoolbord hem uitgedaagd met moeilijkere opdrachtjes. Een grote glimlach op zijn gezicht en merkte dat hij dit soort uitdagingen echt leuk vindt. Deze klas is eigenlijk niet helemaal goed voor hem, maar ja het is zoals het is. Misschien lukt het volgende week de juf bewust te maken/suggesties te geven dat er verschillende manieren zijn om de kinderen gemotiveerd te houden……..Maandag verder met deze uitdaging ;-)

Eerste weekend in Palawan en vandaag (zaterdag) een trip met een busje gemaakt naar Lipuun in provincie Quezon. Dit is een havenplaatsje verder naar het zuiden en aan de andere kant van het eiland . Daar aangekomen zijn we op een typische Filipijnse boot gestapt en naar een eiland gevaren waar we grotten hebben bezocht. Nou ja het was een pittige wandeling door de jungle onder leiding van een gids en liet ons 4 x een ingang zien van een grot en dat was het ;-) Geen toerisme en bij het inschrijven bij de ingang zagen we dat er sinds november 2015 niemand meer was geweest. Dus een attractie in z’n puurste vorm, waar toerisme nog niet aanwezig is. Tijdens het wandelen door de bush kwamen er in 1 x een aantal takken met veel lawaai naar beneden. Wat bleek? Een aapje (soort mister Nielsen van Pipi Langkous) wilde even laten weten dat hij er was. Angsthaas dat ik ben, loop ik toch gewoon door de jungle waar alles woont waar ik toch beetje bang voor ben en dus heel erg alert ben……. Toch geniet ik wel, maar ben toch ook vooral bezig met onverwachte ontmoetingen met bijvoorbeeld een slang, spin of andere dieren……

Onderweg een goed beeld gekregen van Palawan, ondanks dat ze hier als gekken over de weg racen en toeteren DE manier is om andere weggebruikers te laten weten dat je er bent en hun komt inhalen. Een echt avontuur op zich en op "een af en toe een bijna dood ervaring" na , so far so good ;-)

De bossen bestaan hier niet uit loofbomen, maar uitsluitend palmbomen. En tussendoor rijstvelden. Mooi om te zien.

Ook opvallend hier is dat er overal smeulende vuurtjes zijn. Dit is de manier om vuilnis te verwerken en het weghouden van o.a. muggen en andere ongedierte. Ondanks dat je haar, huid en kleding niet echt schoon en fris zijn neem ik de asgeur/rook graag op de koop toe. Alles voor het voorkomen van ongedierte ;-))

Het eten (lunch en diner) bestaat hier uit lokale groentes, rijst, pork en chicken. Fruit wat hier te krijgen is: kleine bananen, watermeloen en papaya. That's it! Alles wat niet vers is gemaakt wordt erg zoet gemaakt! Dus van ketchup tot brood (witte plakkerige toast boterhammen), alles is zoet en bevat veel vet, maar bovenal smaakt het niet naar hetgeen je denkt te eten. Vanwege de warmte heb je hier niet veel honger. Ondanks dat, merk ik dat mijn buik/darmen erg moeten wennen aan deze nieuwe ingrediënten ;-(

Vandaag een dagje Puerto Princessa en eindelijk even goed internet. Straks na het wegwerken van de mailtjes en app's even een massage en dan terug naar Tigman Village.

Ja het leven is best simpel nu en langzaam wen ik aan het ritme van de dag en het leven hier. Wassenaar en Nederland is even letterlijk en figuurlijk ver weg........

Palawan vervolg

Het wordt me steeds duidelijker hier dat ik echt in the middle of no where zit. Het dorpje bestaat uit zandwegen door een bos en overal zijn huisjes te vinden. De “supermarkt” is een soort kiosk waar voornamelijk water, bier, chips en snoep wordt verkocht. Veel snoep! Kinderen hier hebben daardoor veel bruine en slechte gebitten. Elke dag zit ik in een klaslokaal vol met hele kleine kindjes. De juf is de vrouw van de school en doet haar ding. Iedere dag is het weer spannend wat er op het programma staat. De opdrachtjes die ze geeft worden voornamelijk op het schoolbord gezet. Kinderen moeten dit eerst overnemen en dan de taak maken. Als ze klaar zijn krijg ik een ‘tsunami’ aan kinderen over me heen, die vragen “check”. Op hun beurt wachten kennen ze niet. Je wordt op je arm getikt of krijgt zomaar een schriftje of meerdere schriftjes tegelijk onder je neus geduwd. In Engels en Tagaloc probeer ik hun foutjes uit te leggen of sommigen te helpen;-) Niet allemaal begrijpen ze soms de opdracht. Extra aandacht geven aan kinderen die wat hulp nodig hebben of juist extra opdrachten aan de kinderen die slimmer/sneller zijn is er niet. Dus als de snelste klaar is begint hij/zij te rennen door de klas en zo volgen er meer, met als gevolg chaos in de klas. Iedereen doet maar wat dan. In de ochtend is het volle bak, maar ’s middags is de groep gehalveerd. Niemand die hier een punt van maakt. Pauzes zijn er veel en er is een soort huisje waar de kinderen hun snack en/of boterham zakje met rietje gevuld met wat zoete drank kunnen kopen. Vandaag een brok in m’n keel. Een klein jongetje had namelijk voor de snackpauze een muntje van thuis meegekregen maar was deze kwijt geraakt. De paniek in de ogen en grote tranen……Dat raakt zeg! Zo zielig en heb hem dan ook een muntje gegeven. Zo was er ook een meisje die stilletjes in de klas bleef zitten. Ik vroeg aan de juf waarom zij bleef zitten? Antwoord: zij is arm en kan geen snack of drankje kopen…… O ja het schoonhouden van de klas wordt gedaan door de kinderen zelf. Zij moeten op een bepaald moment onder de tafels duiken en troep van de vloer oprapen. Ook een manier! Morgen gaan we een fotocollage maken met de kinderen waarop tevens hun verjaardag zal worden vermeld. Hebben ze misschien een feestmomentje in de klas als ze jarig zijn ;-) Het leven in dit dorpje is grappig als “blanke”. Iedereen kent je en weet inmiddels dat ik de oudste ben van de white girls. Talk of the day. Het leven met heel weinig maakt je creatiever dat wel. En inmiddels wordt je hier al gewoon blij als er stromend water is! Laat staan elektriciteit (dus ook internet). Douchen bestaat hier uit een bak water met een steelpannetje. Nu houd ik gelukkig van sauna’s dus is best lekker eigenlijk, je op te frissen na een warme dag in een stoffige omgeving. Plannen maken voor de volgende stap is lastig omdat ik vanuit hier niets kan boeken. Dus a.s. zaterdag gaan we naar Puerto Princessa (hoofdstad van Palawan) om met z’n allen even een goed internetcafé op te zoeken. Leven is simpeler hier, veel simpeler dan ik had kunnen voorzien. Maar ook soms lastiger omdat ik hier alleen maar met jonge meisjes zit (17, 19, 20, 21, 26). Hierdoor mis ik Karlijn erg en moet ik soms even een brok wegslikken…… Maar lieve Karlijn, hier is wel wat medical help nodig, dus zal ik je aanbevelen?! Het healthcenter stelt niet veel voor en is maar een klein lokaaltje waar volgens mij alleen iets aan acute medische hulp geboden wordt, maar toch ;-) Maar ook alle andere hulp is welkom hier. Iedere dag geeft nu al andere inzichten en ook emoties.

Morgen weer een dag! Foto's volgen als internet beter is......

Palawan eerste dagen

Aankomst Palawan

Van Manilla naar Palawan is een uur vliegen. Normaal gesproken dan. Mijn vlucht had vertraging en bij aankomst was het helaas al bijna donker. Een volgende vertraging volgde, mijn bagage was kwijt……… Paniekmomentje en dan sta je echt ff alleen! Uiteindelijk via de incheckbalie in de aankomsthal mijn bagage teruggekregen! Ik werd opgewacht door iemand van de organisatie en vervolgens in een tricyclette (brommer met zijspan) gezet naar een busstation. Eenmaal daar aangekomen stond er een busje klaar en iedereen die mee wilde stapte in. (o.a. een roggelende Filipijn achter me….)Na een trip van bijna 2 uur over een hobbelige weg dan eindelijk aangekomen op de bestemming. Een dorpje aan zee, waar geen wegen zijn en mensen hier veelal in houten hutten wonen. Dus echt back to basic. Zo ook mijn verblijf. De douche is een ton met water en een steelpan. Ik slaap in een stapelbed en deel de kamer/cabin met 2 andere vrijwilligsters. De vrijwilligersgroep bestaat momenteel uit 6 vrouwen: 4 Nederlandse, 1 Duitse en 1 Zweedse, allen rond de 20. Dus konden mijn dochters zijn……. En daarmee werd ik dan ook even geconfronteerd met het missen van Karlijn………….Pfoeh op dat soort momenten denk ik dan , wat doe ik in godsnaam en waarom wilde ik dit?! Antwoord komt waarschijnlijk als ik terugkijk op deze ervaring! Of zou het nu al heimwee zijn??

Het project wordt geleid door Glory. Zij is gelukkig iets ouder en ook moeder. En de kokkin is een echte Mama ;-) Dus voel me beetje beter en kan andere gesprekken voeren dan alleen maar over dingen die je als 20 jarige beleeft en ervaart…….

Na mijn bed te hebben voorzien van een klamboe, wat te hebben gegeten (rijst, wat groente en soort kip/vlees nuggets) vroeg naar bed gegaan. Door alle indrukken en klimaat kon ik echter moeilijk de slaap vatten.

De wereld zag er vanmorgen bij daglicht even iets anders uit. Zonnetje, de zee zien en horen, maar ook een prachtig strand.

DAG 1

Vandaag is het vrijwilligerswerk begonnen. Tenminste ik heb het schooltje bezocht, informatie over het project, het dagprogramma en de Filipijnen/Palawan ontvangen. Vanmiddag tevens mijn eerste Tagaloc les gehad oftewel een les in de Filipijnse taal. Morgen begint het echte werk op school. Oftewel assistentie verlenen aan de lerares. Kinderen zijn hier volop aanwezig. Een Filipijns gezin bestaat namelijk uit minimaal 4 kinderen…… Want hier betekent veel kinderen hebben, inkomensbronnen en de oude dag voorziening. Maar ook de armoede delen, leven met de dingen die er zijn (weinig tot niets) en dit in een heel laag tempo.

Ook grappig, ze laten hier niet hun hond uit maar hun koeien. Tenminste een boer liep met zijn koeien over het strand net. ;-)

De internetvoorzieningen zijn er, maar met een heel wisselend bereik en/of veelal niet. Dus zodra er even bereik is, kan er contact zijn met de buitenwereld. En hiervan wordt dan ook meteen door iedereen gebruik gemaakt! Of dit handig is zal de komende 2 weken blijken.

DAG 2

Langzaam begint het ritme te wennen. Zelfs de douche; een ton koud water met een steelpannetje. Alles gaat hier overigens verder zeer relaxed en er wordt 3 x per dag heerlijk gekookt. Iedereen lacht hier en kinderen zijn erg nieuwsgierig naar “de blanke dames”. De school hier bestaat uit allerlei klaslokalen en er is maar weinig lesmateriaal aanwezig, dus ideeën en suggesties zijn zeer welkom.

Samen met Eefje (een andere vrijwilligster) ondersteun ik de juf van de kleuterklas. Omdat het lokaal van deze klas “under construction” is, zit deze groep in een tijdelijk lokaal. Totale chaos. Er staan een paar lange tafels, plastic stoeltjes en het bureau van de juf. (zij zit daar of is zomaar even weg of ze is met haar telefoon bezig) Het schoolbord is een tafeltennistafel op z’n kant gezet. Daarnaast ligt er bouwafval. Niet echt veilig ook nog eens. Als “organizer” heb ik vanochtend dan ook meteen de juf gepolst of zij het ok vond om een en ander wat “strakker” op te stellen, zodat er meer overzicht is voor haar en de kinderen. Daar was ze wel voor in en hopla binnen no time stond alles wat beter opgesteld in de ruimte. Later vandaag tevens met de juf alle stoeltjes voorzien van een naam, zodat de kinderen een eigen plekje in de klas hebben vanaf nu ;-)

De juf heeft voor het hele schooljaar een soort dagprogramma die ze volgt. Veel creativiteit is er niet en gelet op de beperkte middelen zet ze af en toe een opdracht op het schoolbord en de kinderen (4-6 jaar) moeten dit op een papiertje overschrijven en de opdracht vervolgens maken. Zoals bijvoorbeeld het tellen van de puntjes op een getekende dobbelsteen, hoofdletters met kleine letters verbinden, dat soort dingen. Heel basic. Als een kind klaar was met de opdracht kwamen ze langs “maam” Anja en kon ik de opdrachtjes checken. Het niveau van de kinderen is erg variërend. Sommigen schrijven alles in spiegelbeeld of kunnen eigenlijk nog helemaal niet echt cijfers herkennen en anderen zijn al verder of slimmer. Alles door elkaar heen en het maakt ze niet uit of ze alles fout hebben of het niet afmaken….. Er zal een structuur zijn voor de juf maar ben er nog niet achter welke.

O ja haar man zit buiten het lokaal achter een raam achter de computer en is volgens mij het hoofd van de school ;-)

Vanmiddag na de lunch kwam ik in de klas en meteen werd er gevraagd welke les ik zou gaan geven????? Zo spontaan en zonder overleg kan het dus gaan hier. Dus daar stond ik dan in 1 keer voor de klas, met allemaal kleine kindjes die me allemaal aanstaarden. Was even overrompeld, maar heb een tekenlesje gegeven en hiervan een slinger gemaakt voor in de klas. Opdracht was: teken een hart en kleur deze in je favoriete kleur ;-) En dat in mijn beste Tagaloc!

Nu hangt er een prachtige slinger in de klas en ziet het er al wat beter uit. Morgen gaan we verder en zullen we blaadjes gaan vouwen en hiervan ook een slinger maken voor in de klas.

Daarnaast zal ik een fotocollage gaan maken van de kinderen en deze ook in de klas hangen. En graag gaan ze op de foto!!! Dus wat een goed idee was dit van m’n zus Helga!!

Het internet is hier heel erg slecht en de electra valt ook steeds uit. Dus als dit gelezen wordt is het bijna een gelukje dat ik net tijd had om dit te posten;-) Het lezen van reacties en het genieten hiervan kan ik denk ik pas als ik in een betere omgeving zit…….

Liefs uit Palawan en op naar de volgende verbazingen alhier!

Manilla en Spanje

Vanmiddag de historie verder ingedoken van Manila onder leiding van mijn gids Louis. Door de koloniale invloeden van zowel Spanje als Amerika is er in deze stad veel op dit gebied te zien en te merken. Vandaag wandelend door Rizal Parc via Intramuros naar Fort Santiago gegaan. Indrukwekkend en soms leek het wel alsof ik door Madrid liep! Aan het begin van het park staat een vlaggenstok, waar vanuit de afstanden in de Filipijnen worden berekent. Ook weer zo'n weetje die je niet zomaar achterhaald als "stadstoerist" ;-)

Het park Rizal is vernoemd naar de nationale held José Rizal.Deze schrijver was een van de meest prominente voorstanders van een hervorming en onafhankelijkheid van de Filipijnen. In die tijd niet helemaal gewenst en hiervoor is hij dan ook gevangen genomen in Fort Santiago en na berechting geexecuteerd. Een rare gewaarwording als je letterlijk over de voetsporen loopt naar zijn executieplaats! Het fort ligt aan rivier Pasig, die uitmondt in de Baai van Manila. Als je op hoogste punt van het fort staat ligt aan de overkant Tondo, de allerarmste wijk van Manila. Wat een heftig gezicht was dit zeg.......En in de rivier? Daar kun je zomaar een lijk of een dood dier zien drijven....... In de geschiedenis (oorlogen) hebben mensen gruwelijke dingen gedaan, maar leven in dusdanige armoede brengen ook "in ieder geval door onze bril gezien" heftige dingen met zich mee zeg!

Maar genoeg over de ellende! Want vandaag ben ik tevens even aangeschoven in een kathedraal bij een trouwerij. Een traditionele Filipijnse bruiloft waarbij ook de bruidegom even een make up kwastje over zijn gezicht had gekregen of genomen?! Moest even 2 keer kijken maar de man had zelfs mascara op voor de gelegenheid. Denk dat het bedoeld was om beter op de foto uit te komen?

Morgen naar Palawan en begint een volgende project in een hele andere omgeving ;-)

XX

Manilla

Tja en daar zit je dan in het vliegtuig naar Manilla. Een lange reis met een tussenstop in Dubai alwaar ik na 2 uurtjes vervolgens doorvloog naar Manilla.

Gelukkig werd ik opgehaald en ben ik vandaag de gehele dag op sleeptouw genomen en veel geschiedenis over het ontstaan van Metro Manilla gehoord. Interessant. Eigenlijk is Manilla een agglomeratie en bestaat uit meer dan 15 steden die in elkaar overgaan. Maar een stad die ook veel armoede kent. Hierdoor is het letterlijk overleven voor de mensen dan ook te voelen en te zien. Gezinnen die op straat slapen en een boomstronk als kledingkast gebruiken, veel bedelaars, zakkenrollers en criminaliteit. Heel confronterend, maar ook dat je alert moet zijn op onverwachte situaties. Best een aparte ervaring. Ook het verkeer is een wirwar. Alles door elkaar heen. Je bent zo maar een uur verder in een taxi over een afstand van maar 4 km!

Vanavond was ik meegenomen naar een kroegje van de Dutch club, welke midden in een red light district zit. Ook weer een ervaring apart en onze Amsterdamse Wallen is toch ff iets anders ;-)

Ik zit in een goed hotel en op het dak heb ik uitzicht over de stad. Even een geniet momentje vanavond, maar ook gevoel van onwerkelijkheid. Door de jetlag en de drukte in deze stad ben ik wel moe, maar zit toch ook in een soort adrealineboost..... Het echt tot rust komen zal ik denk pas doen op Palawan......

By the way, dank voor zoveel lieve berichtjes die ik allemaal ontving voor mijn vertrek!

Welkom op mijn Reisblog!

Lieve 'reisgenoten',

Dit is dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens mijn Far East Reis. Vanaf mijn vertrek op 20 januari a.s. kun je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

En laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Liefs

Anja