Aan het begin van deze reis is er al eens gezegd dat je pas achteraf kunt zien wat deze reis me zou kunnen brengen. Wel;

Door reizen en afstand nemen wordt je niet alleen ervaringen rijker door dingen te doen, maar leer je ook veel over jezelf. (of je nu wilt of niet) Zo ook ontmoet je andere reizigers. Ieder heeft zo z'n eigen verhaal en motivatie. De een is op doorreis, de ander met vakantie en nog weer een ander is blijven hangen en/of nog steeds rondreizend. Leerzaam, inspirerend maar ook confronterend. Het valt me namelijk op dat er veel mensen zijn die graag hun ei kwijt willen of juist hun ervaringen willen delen. Oftewel dat er naar ze geluisterd wordt. Begrijpelijk trouwens want ervaringen wil je nu eenmaal delen, te meer als je (alleen) op reis bent!

Zo ontmoette ik een Australisch stel en heb uren geluisterd naar hun verhalen en gekeken naar foto's van hun reizen. Ook Amsterdam kwam voorbij en het leek alsof zij dachten dat ik daar nog nooit geweest was……….Ik neem alles op als een spons, toon interesse en geef reactie. Leuke verhalen en foto's overigens, maar merkte na verloop van tijd dat mijn spons uiteindelijk verzadigd raakte. Hoe leuk en lief deze mensen ook waren, op een gegeven moment merkte ik dat ik er genoeg van had. Vreemd en natuurlijk niet erg aardig van me. Later ging ik er over nadenken en bedacht me dat het een spiegel is die je jezelf voorhoudt. Want waarom/waardoor was nu eigenlijk mijn spons te verzadigd geraakt en kon het niets meer opnemen? Ik kwam tot de conclusie dat ik de rol van aanhoorder had aangenomen en geduldig alle informatie tot me nam, maar andersom was dit niet het geval. Ondanks dat ik af en toe een poging waagde, werd dit niet opgemerkt. Nu ben ik van nature best wel een geduldig mens en houd rekening met de ander, maar wederom werd ik geconfronteerd dat ik het lastig vind om mijn grenzen aan te geven en deze liever overschrijdt dan gewoon het kunnen zeggen van stop. Hoe komt dat toch vraag ik me zo vaak af? Wel denk dat het te maken heeft met het feit dat ik eerst veel energie krijg van hetgeen ik zie en hoor maar ik te laat inzie dat het me na verloop van tijd energie kost omdat er geen wisselwerking is……….. Eigenlijk werkt dat dus met alles in het leven besef ik me steeds meer. Zeker nu ik tijd hebt om rustig van een afstandje dingen onder de loep te nemen!

Het gaat dus over luisteren, zowel naar de ander als naar jezelf. Na een inspirerend boek (KI, het verhaal van Peter Blokland) te hebben gelezen is eigenlijk de kernvraag; hoe goed luister je eigenlijk naar jezelf? Want als je jezelf niet hoort, dan is luisteren naar de ander lastiger! Oftewel als je goed naar jezelf luistert dan pas kun je goed de ander horen……. En dat is volgens mij wat uiteindelijk een band schept tussen mensen en waar we allemaal op zoek naar zijn toch?

Natuurlijk doe ik ook mijn verhaal door deze blog bij te houden. Hartverwarmend is het telkens weer door alle reacties die ik ontvang, hoeveel lieve mensen met me mee op reis zijn en mijn verhaal 'aanhoren'. Dank dan ook voor het luisteren tot nu toe!! Het helpt me zeker om mezelf beter te horen, zeg maar ;-)

Misschien beetje vaag verhaal en een keer geen reisverslag, maar soms helpt het me om van me af te schrijven. Praten komt wel weer als ik thuis ben ;-)

Ga zo mn bedje in want om 4 uur vannacht moet ik opstaan voor een dagje Singapore. Alles voor het verlengen van het visum. Omdat het visum wederom maximaal 30 dagen geldig is en inmiddels de 'inkomstenbron' na juni ook behoorlijk begint te kriebelen bij me zal ik dan ook in april mijn terugvlucht naar huis boeken. Met alle opgedane 'kennis en ervaring' maar ook inspiratie moet het toch gewoon goed gaan komen!