M'n laatste week in de rimboe en ik moet zeggen, ik heb het ritme inmiddels te pakken. Onlangs een artikel gelezen over keuzes maken. Zeker nu ik in the middle of no where zit, besef ik me pas goed dat ik deze keuze, om eens even terug naar af te gaan, een hele goede is geweest. Je onderdompelen in een andere cultuur en zonder oordeel je laten meevoeren in hun manier van leven is even wennen, maar vooral leerzaam en geeft veel voldoening. Ik kan het iedereen aanraden! Heel cliché maar het doet je letterlijk en figuurlijk beseffen dat je rijk bent. Als je niets hebt dan ben je blij met alles wat wel binnen je bereik is. De Filipijnse mensen lachen altijd, ondanks dat je weet dat er achter deze glimlach vaak iets anders zit.

Hun cultuur staat in teken van SIR. Dit staat voor Smooth, Interpersonal, Relationship. Door de historie met o.a. Spaanse en Amerikaanse invloeden is de Filipijnse cultuur een mengelmoesje geworden. Zo ook in de taal. Zo zijn er meer 172 inheemse talen hier in de Filipijnen. Tagalog (met veel Spaanse woorden) en Engels zijn over het algemeen de voertalen. De eerste is lastig, maar begin de eerste worden te herkennen ;-)

De laatste week in Tigman Village was een week met vele bijzondere, gekke en ontroerende momenten. Zowel op het schooltje als binnen de groep vrijwilligers. Omdat je 24/7 met elkaar leeft en de dagelijkse dingen met elkaar deelt schept dat wel een band. Afgelopen week is de vrijwilligersgroep uitgebreid met Kris (Engelse student). Hij is een bijna afgestudeerd arts en zijn taak is om het lokale health center wat extra ondersteuning te bieden. Zijn medische hulp/advies was echter ook binnen de groep even nodig. Allen zijn we namelijk verkouden geworden, eentje heeft 2 dagen op bed gelegen en een ander had tevens last van een behoorlijke ontsteking aan haar voet. Dus hij kwam op het goede moment, want buiten een 'hilot' (geneeskrachtige vrouw) is er pas een soort dokterspost/hospital na meer dan een half uur rijden…….Ook hier moet je je erg bewust van zijn maar ook op voorbereid zijn!

Door de combinatie van het warme weer, hoge luchtvochtigheidsgraad, musquito beten, en ander voedsel heeft ons westerse lichaam toch ff nodig om te acclimatiseren. En dat gaat dus niet altijd meteen goed. Gelukkig gaat alles hier

De afgelopen week op het schooltje was intens.

Het heeft me doen beseffen dat het volledig meedraaien in een andere cultuur je iets kunt toevoegen, zonder hun eigen patronen te veranderen. Dus ook een juf die even een tukje in de klas doet of gewoon ff weg is was ff wennen, maar ach hier wordt dat allemaal getolereerd. Nu moet ik zeggen dat met name in Kindergarten , dus mijn klasje, het er zo hectisch soms aan toe ging dat het alle energie uit je zoog. Dus ik begrijp die juf Leah wel dat je even moe bent……Omdat dit project nog niet zo lang bestaat is er nog veel te doen en alle hulp is welkom. Met zowel de bijdrage van de verjaardagskalender voorzien van de foto's, (was toch nog wel een klusje achteraf!) als een aantal tips op het gebied van orde houden in een klas waren ze erg blij mee. Tevens het idee om de jarige kinderen in de Kindergarten op hun verjaardag een gratis snack te geven vonden ze een goede suggestie. Dus eigenlijk kleine dingen die groots werden ontvangen. Ben benieuwd hoe dit verder opgepakt zal worden. Bij vragen kan juf Leah in iedere geval nog eens contact met me opnemen! Als afscheid hebben we van de kinderen een soort harten kaartje gekregen, werden er allemaal liedjes gezongen voor ons en kregen we een harten portemonneetje van de juf. Veel momenten die me een brok in de keel gaven.

De laatste avond is in Filipijnse stijl gevierd, namelijk met Karaoke feestje. Moet je voorstellen: kabbelende zee, ondergaande zon, zand tussen je tenen, paar flessen bier, cola en een fles rum (of wat het ook was) en een soort jukebox. Hilarisch en vooral het fanatiek Karaoke zingen door de Filipijnse mensen is een belevenis op zich. En ja ik heb ook een liedje gezongen. The one and only for me: Angels van Robbie :-)

Het leek soms alsof ik naar een film zat te kijken en niet helemaal kon beseffen dat je er daadwerkelijk was. Zo onwerkelijk voelde het. Maar het was vooral super gezellig en we hebben gelachen!

Het doen van vrijwilligerswerk en deze ervaring was het in ieder geval meer dan waard en Tigman Village zal een speciaal plekje houden in mijn hart! Het 'Sulu Sea Pearl resort' is in ieder geval een aanrader en een verborgen paradijsje die naar meer smaakt! Back to basic maar dan net iets meer………Zie foto's.

Salamat Tigman Village!