Het is nu vrijdagavond hier. De afgelopen week bestonden de dagen uit half 8 opstaan, 8 uur ontbijt, van 9 - 11 uur school, 11-13 uur pauze en lunch, 13-15 uur school, 18 uur diner. Tussendoor en avonden vrij en meestal om 22 uur naar bed. Omdat er verder niets is te doen in het dorp verblijven we hier in het vrijwilligerskwartier en doen we wat voorbereidingen voor de volgende dag, wat wassen van je kleding en neem je een douche om het zweet en stof van je af te spoelen. Ik doe het 's ochtends ook en voel me dan meteen fris en fruitig ;-) Je hebt dus veel tijd hier om even niets te doen. In het begin erg lastig voor me……… Omdat het internet zo moeizaam is en er (bijna) geen bereik is, is het lastiger om mijn werk voor netwerk BIZ te doen. Maar goed ik zeg steeds tegen mezelf 'loslaten' en het komt goed. Als enige werkende moeder tussen de jonge meisjes merk ik dat ik zeker kan loslaten, maar niet zo zorgeloos in het leven sta dan hen. Niet zo gek ook, de meisjes hier hebben geen verplichtingen thuis in NL en voor hun is het een soort start van hun backpack jaar in het Verre Oosten. Gisteren zei iemand hoe heerlijk ze het vond om even nergens aan te hoeven denken en ze pas volgend schooljaar weer moet beginnen. Tja ieder zo z'n eigen zorgen ;-)

Mijn knak momentjes heb ik soms even als ik de verhalen hoor van de meisjes en wat hun bezig houdt. Dan mis ik een soort volwassenheid om me heen………Als ik straks verder alleen reis zal ik me denk ik beter voelen.

Het werken als vrijwilligster op school in de kleuterklas is een hele bijzondere ervaring. Vandaag hebben we (Eefje en ik) van alle kinderen foto's met de mini poloroid gemaakt. ZOOOO ontzettend gaaf. Van ieder kindje zijn er 2 foto's gemaakt. Een mochten ze mee naar huis nemen en de andere foto wordt gebruikt voor een verjaardagskalender voor in de klas. Maandag gaan we hiermee verder. Op die manier leren ze niet alleen de maanden van het jaar, maar ook dat er gezien kan worden wie er jarig is. Op die manier kan er in de klas op een feestelijke manier aandacht gegeven worden aan de jarige. Ik heb tevens 'geprobeerd' uit te leggen hoe we in Nederland verjaardagen vieren op school. Van uitdelen en rondgaan langs de klassen is er geen sprake hier. Sommige kinderen hebben niet eens een dagelijks hapje mee vanuit thuis. In hun rugzakjes zitten alleen een potlood, verfrommeld schriftje, een muntje voor een snack/hapje en soms een candy die meegenomen is van huis. Sommigen hebben niets mee en dan wordt er soms gedeeld met anderen. Zelfs zijn er kindjes die uit de vuilnisbakjes op het speelterrein nog iets proberen te 'scoren'…… Lastig om te zien!!!! Wie weet krijg ik het hoofd van de school zover dat hij de jarigen een gratis hapje geeft. In ieder geval voor de jarige kinderen in de onderbouw. De kinderen zijn erg verschillend qua niveau en leren niet om te wachten op hun beurt. Heeft me al vele zweetaanvallen gegeven……. Het extra aandacht geven aan de kinderen die het nodig hebben wordt door de juf niet veel aan gedaan, zo ook kinderen die eigenlijk meer uitdaging nodig hebben. Begin deze week is de klas opnieuw ingedeeld en zijn er nu 3 tafels in het lokaal. Aan tafel 1 zitten nu de kindjes die langzaam zijn en moeite hebben met opdrachtjes maken, tafel 2 de middelmatige en tafel 3 de slimmere kids, dus sneller met de opdrachtjes klaar zijn. Voor deze kinderen heeft de juf mijn advies ter harte genomen en geeft ze aan hen wat extra opdrachtjes ;-)

Er is 1 jongetje, Arjan Vince, een schattig mannetje en de enige in de klas die bij zijn grootouders woont omdat zijn moeder werkt in Singapore als domestic worker.Vanmiddag heb hem apart genomen en samen op het schoolbord hem uitgedaagd met moeilijkere opdrachtjes. Een grote glimlach op zijn gezicht en merkte dat hij dit soort uitdagingen echt leuk vindt. Deze klas is eigenlijk niet helemaal goed voor hem, maar ja het is zoals het is. Misschien lukt het volgende week de juf bewust te maken/suggesties te geven dat er verschillende manieren zijn om de kinderen gemotiveerd te houden……..Maandag verder met deze uitdaging ;-)

Eerste weekend in Palawan en vandaag (zaterdag) een trip met een busje gemaakt naar Lipuun in provincie Quezon. Dit is een havenplaatsje verder naar het zuiden en aan de andere kant van het eiland . Daar aangekomen zijn we op een typische Filipijnse boot gestapt en naar een eiland gevaren waar we grotten hebben bezocht. Nou ja het was een pittige wandeling door de jungle onder leiding van een gids en liet ons 4 x een ingang zien van een grot en dat was het ;-) Geen toerisme en bij het inschrijven bij de ingang zagen we dat er sinds november 2015 niemand meer was geweest. Dus een attractie in z’n puurste vorm, waar toerisme nog niet aanwezig is. Tijdens het wandelen door de bush kwamen er in 1 x een aantal takken met veel lawaai naar beneden. Wat bleek? Een aapje (soort mister Nielsen van Pipi Langkous) wilde even laten weten dat hij er was. Angsthaas dat ik ben, loop ik toch gewoon door de jungle waar alles woont waar ik toch beetje bang voor ben en dus heel erg alert ben……. Toch geniet ik wel, maar ben toch ook vooral bezig met onverwachte ontmoetingen met bijvoorbeeld een slang, spin of andere dieren……

Onderweg een goed beeld gekregen van Palawan, ondanks dat ze hier als gekken over de weg racen en toeteren DE manier is om andere weggebruikers te laten weten dat je er bent en hun komt inhalen. Een echt avontuur op zich en op "een af en toe een bijna dood ervaring" na , so far so good ;-)

De bossen bestaan hier niet uit loofbomen, maar uitsluitend palmbomen. En tussendoor rijstvelden. Mooi om te zien.

Ook opvallend hier is dat er overal smeulende vuurtjes zijn. Dit is de manier om vuilnis te verwerken en het weghouden van o.a. muggen en andere ongedierte. Ondanks dat je haar, huid en kleding niet echt schoon en fris zijn neem ik de asgeur/rook graag op de koop toe. Alles voor het voorkomen van ongedierte ;-))

Het eten (lunch en diner) bestaat hier uit lokale groentes, rijst, pork en chicken. Fruit wat hier te krijgen is: kleine bananen, watermeloen en papaya. That's it! Alles wat niet vers is gemaakt wordt erg zoet gemaakt! Dus van ketchup tot brood (witte plakkerige toast boterhammen), alles is zoet en bevat veel vet, maar bovenal smaakt het niet naar hetgeen je denkt te eten. Vanwege de warmte heb je hier niet veel honger. Ondanks dat, merk ik dat mijn buik/darmen erg moeten wennen aan deze nieuwe ingrediënten ;-(

Vandaag een dagje Puerto Princessa en eindelijk even goed internet. Straks na het wegwerken van de mailtjes en app's even een massage en dan terug naar Tigman Village.

Ja het leven is best simpel nu en langzaam wen ik aan het ritme van de dag en het leven hier. Wassenaar en Nederland is even letterlijk en figuurlijk ver weg........