Het wordt me steeds duidelijker hier dat ik echt in the middle of no where zit. Het dorpje bestaat uit zandwegen door een bos en overal zijn huisjes te vinden. De “supermarkt” is een soort kiosk waar voornamelijk water, bier, chips en snoep wordt verkocht. Veel snoep! Kinderen hier hebben daardoor veel bruine en slechte gebitten. Elke dag zit ik in een klaslokaal vol met hele kleine kindjes. De juf is de vrouw van de school en doet haar ding. Iedere dag is het weer spannend wat er op het programma staat. De opdrachtjes die ze geeft worden voornamelijk op het schoolbord gezet. Kinderen moeten dit eerst overnemen en dan de taak maken. Als ze klaar zijn krijg ik een ‘tsunami’ aan kinderen over me heen, die vragen “check”. Op hun beurt wachten kennen ze niet. Je wordt op je arm getikt of krijgt zomaar een schriftje of meerdere schriftjes tegelijk onder je neus geduwd. In Engels en Tagaloc probeer ik hun foutjes uit te leggen of sommigen te helpen;-) Niet allemaal begrijpen ze soms de opdracht. Extra aandacht geven aan kinderen die wat hulp nodig hebben of juist extra opdrachten aan de kinderen die slimmer/sneller zijn is er niet. Dus als de snelste klaar is begint hij/zij te rennen door de klas en zo volgen er meer, met als gevolg chaos in de klas. Iedereen doet maar wat dan. In de ochtend is het volle bak, maar ’s middags is de groep gehalveerd. Niemand die hier een punt van maakt. Pauzes zijn er veel en er is een soort huisje waar de kinderen hun snack en/of boterham zakje met rietje gevuld met wat zoete drank kunnen kopen. Vandaag een brok in m’n keel. Een klein jongetje had namelijk voor de snackpauze een muntje van thuis meegekregen maar was deze kwijt geraakt. De paniek in de ogen en grote tranen……Dat raakt zeg! Zo zielig en heb hem dan ook een muntje gegeven. Zo was er ook een meisje die stilletjes in de klas bleef zitten. Ik vroeg aan de juf waarom zij bleef zitten? Antwoord: zij is arm en kan geen snack of drankje kopen…… O ja het schoonhouden van de klas wordt gedaan door de kinderen zelf. Zij moeten op een bepaald moment onder de tafels duiken en troep van de vloer oprapen. Ook een manier! Morgen gaan we een fotocollage maken met de kinderen waarop tevens hun verjaardag zal worden vermeld. Hebben ze misschien een feestmomentje in de klas als ze jarig zijn ;-) Het leven in dit dorpje is grappig als “blanke”. Iedereen kent je en weet inmiddels dat ik de oudste ben van de white girls. Talk of the day. Het leven met heel weinig maakt je creatiever dat wel. En inmiddels wordt je hier al gewoon blij als er stromend water is! Laat staan elektriciteit (dus ook internet). Douchen bestaat hier uit een bak water met een steelpannetje. Nu houd ik gelukkig van sauna’s dus is best lekker eigenlijk, je op te frissen na een warme dag in een stoffige omgeving. Plannen maken voor de volgende stap is lastig omdat ik vanuit hier niets kan boeken. Dus a.s. zaterdag gaan we naar Puerto Princessa (hoofdstad van Palawan) om met z’n allen even een goed internetcafé op te zoeken. Leven is simpeler hier, veel simpeler dan ik had kunnen voorzien. Maar ook soms lastiger omdat ik hier alleen maar met jonge meisjes zit (17, 19, 20, 21, 26). Hierdoor mis ik Karlijn erg en moet ik soms even een brok wegslikken…… Maar lieve Karlijn, hier is wel wat medical help nodig, dus zal ik je aanbevelen?! Het healthcenter stelt niet veel voor en is maar een klein lokaaltje waar volgens mij alleen iets aan acute medische hulp geboden wordt, maar toch ;-) Maar ook alle andere hulp is welkom hier. Iedere dag geeft nu al andere inzichten en ook emoties.

Morgen weer een dag! Foto's volgen als internet beter is......