Aankomst Palawan

Van Manilla naar Palawan is een uur vliegen. Normaal gesproken dan. Mijn vlucht had vertraging en bij aankomst was het helaas al bijna donker. Een volgende vertraging volgde, mijn bagage was kwijt……… Paniekmomentje en dan sta je echt ff alleen! Uiteindelijk via de incheckbalie in de aankomsthal mijn bagage teruggekregen! Ik werd opgewacht door iemand van de organisatie en vervolgens in een tricyclette (brommer met zijspan) gezet naar een busstation. Eenmaal daar aangekomen stond er een busje klaar en iedereen die mee wilde stapte in. (o.a. een roggelende Filipijn achter me….)Na een trip van bijna 2 uur over een hobbelige weg dan eindelijk aangekomen op de bestemming. Een dorpje aan zee, waar geen wegen zijn en mensen hier veelal in houten hutten wonen. Dus echt back to basic. Zo ook mijn verblijf. De douche is een ton met water en een steelpan. Ik slaap in een stapelbed en deel de kamer/cabin met 2 andere vrijwilligsters. De vrijwilligersgroep bestaat momenteel uit 6 vrouwen: 4 Nederlandse, 1 Duitse en 1 Zweedse, allen rond de 20. Dus konden mijn dochters zijn……. En daarmee werd ik dan ook even geconfronteerd met het missen van Karlijn………….Pfoeh op dat soort momenten denk ik dan , wat doe ik in godsnaam en waarom wilde ik dit?! Antwoord komt waarschijnlijk als ik terugkijk op deze ervaring! Of zou het nu al heimwee zijn??

Het project wordt geleid door Glory. Zij is gelukkig iets ouder en ook moeder. En de kokkin is een echte Mama ;-) Dus voel me beetje beter en kan andere gesprekken voeren dan alleen maar over dingen die je als 20 jarige beleeft en ervaart…….

Na mijn bed te hebben voorzien van een klamboe, wat te hebben gegeten (rijst, wat groente en soort kip/vlees nuggets) vroeg naar bed gegaan. Door alle indrukken en klimaat kon ik echter moeilijk de slaap vatten.

De wereld zag er vanmorgen bij daglicht even iets anders uit. Zonnetje, de zee zien en horen, maar ook een prachtig strand.

DAG 1

Vandaag is het vrijwilligerswerk begonnen. Tenminste ik heb het schooltje bezocht, informatie over het project, het dagprogramma en de Filipijnen/Palawan ontvangen. Vanmiddag tevens mijn eerste Tagaloc les gehad oftewel een les in de Filipijnse taal. Morgen begint het echte werk op school. Oftewel assistentie verlenen aan de lerares. Kinderen zijn hier volop aanwezig. Een Filipijns gezin bestaat namelijk uit minimaal 4 kinderen…… Want hier betekent veel kinderen hebben, inkomensbronnen en de oude dag voorziening. Maar ook de armoede delen, leven met de dingen die er zijn (weinig tot niets) en dit in een heel laag tempo.

Ook grappig, ze laten hier niet hun hond uit maar hun koeien. Tenminste een boer liep met zijn koeien over het strand net. ;-)

De internetvoorzieningen zijn er, maar met een heel wisselend bereik en/of veelal niet. Dus zodra er even bereik is, kan er contact zijn met de buitenwereld. En hiervan wordt dan ook meteen door iedereen gebruik gemaakt! Of dit handig is zal de komende 2 weken blijken.

DAG 2

Langzaam begint het ritme te wennen. Zelfs de douche; een ton koud water met een steelpannetje. Alles gaat hier overigens verder zeer relaxed en er wordt 3 x per dag heerlijk gekookt. Iedereen lacht hier en kinderen zijn erg nieuwsgierig naar “de blanke dames”. De school hier bestaat uit allerlei klaslokalen en er is maar weinig lesmateriaal aanwezig, dus ideeën en suggesties zijn zeer welkom.

Samen met Eefje (een andere vrijwilligster) ondersteun ik de juf van de kleuterklas. Omdat het lokaal van deze klas “under construction” is, zit deze groep in een tijdelijk lokaal. Totale chaos. Er staan een paar lange tafels, plastic stoeltjes en het bureau van de juf. (zij zit daar of is zomaar even weg of ze is met haar telefoon bezig) Het schoolbord is een tafeltennistafel op z’n kant gezet. Daarnaast ligt er bouwafval. Niet echt veilig ook nog eens. Als “organizer” heb ik vanochtend dan ook meteen de juf gepolst of zij het ok vond om een en ander wat “strakker” op te stellen, zodat er meer overzicht is voor haar en de kinderen. Daar was ze wel voor in en hopla binnen no time stond alles wat beter opgesteld in de ruimte. Later vandaag tevens met de juf alle stoeltjes voorzien van een naam, zodat de kinderen een eigen plekje in de klas hebben vanaf nu ;-)

De juf heeft voor het hele schooljaar een soort dagprogramma die ze volgt. Veel creativiteit is er niet en gelet op de beperkte middelen zet ze af en toe een opdracht op het schoolbord en de kinderen (4-6 jaar) moeten dit op een papiertje overschrijven en de opdracht vervolgens maken. Zoals bijvoorbeeld het tellen van de puntjes op een getekende dobbelsteen, hoofdletters met kleine letters verbinden, dat soort dingen. Heel basic. Als een kind klaar was met de opdracht kwamen ze langs “maam” Anja en kon ik de opdrachtjes checken. Het niveau van de kinderen is erg variërend. Sommigen schrijven alles in spiegelbeeld of kunnen eigenlijk nog helemaal niet echt cijfers herkennen en anderen zijn al verder of slimmer. Alles door elkaar heen en het maakt ze niet uit of ze alles fout hebben of het niet afmaken….. Er zal een structuur zijn voor de juf maar ben er nog niet achter welke.

O ja haar man zit buiten het lokaal achter een raam achter de computer en is volgens mij het hoofd van de school ;-)

Vanmiddag na de lunch kwam ik in de klas en meteen werd er gevraagd welke les ik zou gaan geven????? Zo spontaan en zonder overleg kan het dus gaan hier. Dus daar stond ik dan in 1 keer voor de klas, met allemaal kleine kindjes die me allemaal aanstaarden. Was even overrompeld, maar heb een tekenlesje gegeven en hiervan een slinger gemaakt voor in de klas. Opdracht was: teken een hart en kleur deze in je favoriete kleur ;-) En dat in mijn beste Tagaloc!

Nu hangt er een prachtige slinger in de klas en ziet het er al wat beter uit. Morgen gaan we verder en zullen we blaadjes gaan vouwen en hiervan ook een slinger maken voor in de klas.

Daarnaast zal ik een fotocollage gaan maken van de kinderen en deze ook in de klas hangen. En graag gaan ze op de foto!!! Dus wat een goed idee was dit van m’n zus Helga!!

Het internet is hier heel erg slecht en de electra valt ook steeds uit. Dus als dit gelezen wordt is het bijna een gelukje dat ik net tijd had om dit te posten;-) Het lezen van reacties en het genieten hiervan kan ik denk ik pas als ik in een betere omgeving zit…….

Liefs uit Palawan en op naar de volgende verbazingen alhier!